„Pieśń o nocy” – muzyka Karola Szymanowskiego i Wolfganga Amadeusa Mozarta

Serdecznie zapraszamy na zakończenie sezonu artystycznego Narodowego Forum Muzyki Filharmonii Wrocławskiej.

W programie tego wyjątkowego wydarzenia znajdzie się ostatni koncert fortepianowy Wolfganga Amadeusa Mozarta, w którym partię solową wykona znakomita portugalska pianistka Maria João Pires. Zabrzmi również m.in. jedno z największych arcydzieł muzyki polskiej pierwszej połowy XX wieku – III Symfonia „Pieśń o nocy” autorstwa Karola Szymanowskiego. Orkiestrę poprowadzi jej szef artystyczny, maestro Giancarlo Guerrero.

Koncert rozpocznie Uwertura koncertowa E-dur op. 12 autorstwa Karola Szymanowskiego – kompozycja będąca pierwszym utworem orkiestrowym tego twórcy. Powstała ona w latach 1904–1905, a jej prawykonanie miało miejsce 6 lutego 1906 roku w Warszawie podczas niezwykle istotnego wydarzenia dla historii kultury naszego kraju – na pierwszym koncercie „Młodej Polski w muzyce” organizowanym przez Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich. Utwór wykonała Orkiestra Filharmonii Warszawskiej pod dyrekcją dobrego znajomego Szymanowskiego – Grzegorza Fitelberga.

Wolfgang Amadeus Mozart jest dla nas synonimem twórcy wszechstronnego, piszącego dzieła praktycznie wszystkich form i gatunków. Jednak za swojego życia kompozytor ten znany był przede wszystkim jako autor oper, a także… wirtuoz fortepianu – na ten instrument stworzył aż dwadzieścia siedem koncertów! Podczas zakończenia sezonu NFM Filharmonii Wrocławskiej wysłuchamy ostatniego z nich, czyli Koncertu fortepianowego B-dur nr 27, KV 595. To późne dzieło zabrzmiało po raz pierwszy w 1791 roku, prawdopodobnie w marcu, podczas ostatniego publicznego koncertu Mozarta. Orkiestra wykorzystana przez kompozytora jest niewielka – flet, dwa oboje, dwa fagoty, dwie waltornie, smyczki i, last but not least, instrument solowy, a muzyka pełna jest ciepła i pogody, pobrzmiewają w niej jednak także bardziej melancholijne akcenty.

III Symfonia „Pieśń o nocy” Karola Szymanowskiego powstała w okresie, w którym kompozytora żywo interesowała kultura Persji. Fascynacja ta znalazła odbicie zarówno w rozrzutnej, śmiałej i zmysłowej kolorystyce brzmienia, jak i w doborze tekstu. Szymanowski sięgnął po utwór trzynastowiecznego poety i mistyka perskiego – Dżalaluddina Rumiego – w przekładzie Tadeusza Micińskiego. Tę jednoczęściową kompozycję podzielić można na trzy odcinki. Pierwszym z nich jest utrzymana w powolnym tempie introdukcja wykorzystująca pełny skład orkiestry, następnym żywy taniec z potraktowanym kolorystycznie, wokalizującym chórem śpiewającym samogłoskę „a” i w końcu powolny, tajemniczy finał. Przebogate brzmienie orkiestry, giętkie linie melodyczne, znakomita orkiestracja, ekstatyczne kulminacje z udziałem wszystkich wykonawców tworzą kompozycję o wyrazistym charakterze, efektowną i mocno zapadającą w pamięć.