Nowy sezon w Pantomimie rozpoczęliśmy objazdami z przedstawieniem „Mikrokosmos”. Trasa obejmuje pięć miejscowości na Dolnym Śląsku, w których nie ma teatrów instytucjonalnych. Objazdy z plenerowym spektaklem zwiększają dostępność do wydarzeń kulturalnych dla mieszkańców Dolnego Śląska oraz niwelują bariery ekonomiczne w dostępie do teatru. Plan objazdów został przygotowany przy wsparciu finansowym Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego.
Kontynuacją zbliżającego się sezonu będzie cykl spotkań cieszący się ogromnym powodzeniem PANTO TAŃCZY, które powstały z potrzeby budowania wspólnoty w ruchu, bliskości i otwartości w tańcu i zabawie.
Pierwsze spotkanie w nadchodzącym sezonie PANTO TAŃCZY: jak w filmie odbędzie się 1 września w Ogrodzie – Scenie Leniej przy ul. Dębowej, podczas którego tanecznym krokiem przeniesiemy się w czasie i przestrzeni. Od Hollywood po Bollywood, od kultowych tanecznych duetów, do baśniowych musicali. Kierunek naszej podróży wyznaczą ulubione filmy i kultowe sceny taneczne. Gościem specjalnym będzie Twoja Stara.
Na drugą potańcówkę zapraszamy w ramach Festiwalu Przestrzenie Sztuki TANIEC 19 września.
Edukacja w nowym sezonie to powrót do korzeni i łączenie tradycji z nowoczesnością. Wraca STUDIO PANTOMIMY, formuła edukacji pantomimicznej, od której wszystko się zaczęło.
W 1956 roku to właśnie Studio Pantomimy, działające przy Teatrze Polskim, zapoczątkowało powstanie Wrocławskiego Teatru Pantomimy. Przez kolejne lata istnienia Pantomimy, Studio kształciło przyszłych adeptów sztuki mimu. Ostatnie zajęcia w formule Studia Pantomimy prowadzone były przez Marka Oleksego w latach 2010-2011.
Od nowego sezonu Studio Pantomimy będzie kształciło zarówno w technice pantomimy, jak i w zakresie współczesnych technik pracy z ciałem i ruchem czy dramaturgii teatru ruchu. Zajęcia w Studio Pantomimy odbywały się w weekendowych zjazdach raz w miesiącu.
Festiwal Przestrzenie Sztuki TANIEC ▶ 16-27 września 2023 r.
We wrześniu Wrocław stanie się dolnośląską stolicą tańca. We Wrocławskim Teatrze Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego zobaczymy teatralne premiery, przedstawienia gościnne, warsztaty czy kino tańca. To tylko część programu Festiwalu Przestrzenie Sztuki TANIEC, który rozpocznie się 16 września.
Trzy premiery spektakli tanecznych zaprezentują podczas Festiwalu laureaci konkursu na premierę kameralną ogłoszonego we Wrocławskiej Pantomimie
w czerwcu 2023. Spośród kilkudziesięciu zgłoszeń do produkcji skierowane zostały trzy przedstawienia.
▶ Program: https://pantomima.wroc.pl/przestrzenie-sztuki/festiwal-program
ZAPLANOWANE PREMIERY:
24 listopada ▶ CZYŻ NIE DOBIJA SIĘ KONI? w reż. Radosława Rychcika
Rzecz dzieje się w latach 30-tych w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Ofiary kryzysu finansowego tańczą w konkursie tanecznym, w którym główną nagrodą jest duża suma pieniędzy. To opowieść o biedzie, głodzie, pieniądzu i walce o przetrwanie. To również opowieść o determinacji, marzeniach, nadziejach i wytrwałości. To historia o złudzeniach i ich utracie, to historia o tym, że w człowieku coś pęka, coś się łamie i nie można tego poskładać. Bohaterowie tej opowieści są pierwowzorami bohaterów głośnego reportażu Jessicy Bruder „Nomadland”, którzy po recesji w 2007-2009 roku przyjęli przejściowy tryb życia, podróżując po Stanach Zjednoczonych w poszukiwaniu pracy sezonowej. Sprzedają domy, bo nie mogą ich już utrzymać, przesiadają się do kamperów, przyczep, vanów i ruszają w drogę. Wielki Kryzys lat 1929-39 i kryzys finansowy lat 2007-2009 wymuszają na ludziach podobne zachowania. Są gotowi na wszystko, by walczyć o swoje marzenia. Są gotowi na wszystko, bo walczą o przetrwanie.
W przedstawieniu weźmie udział 16 aktorów ubranych w eleganckie kostiumy z numerami startowymi na piersiach. Przestrzeń przedstawienia to ball-room zainscenizowany głównie przez drewniany parkiet, światła i muzykę. Aktorzy mówią, działają, grają, tańczą. Założeniem twórców będzie. połączenie teatru dramatycznego z teatrem ruchu i pantomimy oraz łączenie stylu epoki z muzyką i wrażliwością, ekspresją współczesną.
Kwiecień / maj 2024 r. ▶ tytuł roboczy CHOPIN w reż. Jędrzej Piasecki
Reżyser Jędrzej Piaskowski i dramaturg Hubert Sulima bacznie i twórczo przyjrzą się postaci najważniejszego polskiego kompozytora – Chopinowi, uważanemu za stały, kluczowy element naszej tożsamości narodowej, powód do dumy. Chopin – przedmiot badań naukowych, obiekt kultu, ale i kiczowaty nadruk na kubkach w sklepie z pamiątkami.
Muzykę Chopina zgodnie uważa się za zapis i wykładnię, tego, co polskie. Ignacy Jan Paderewski powiedział, że znajdziemy w niej: ”barwne kontusze, pasy złotem lite, posępne czamarki, krakowskie rogatywki, szlacheckich brzęk szabel, naszych kos chłopskich połyski, jęk piersi zranionej, bunt spętanego ducha, krzyże cmentarne, przydrożne wiejskie kościółki, modlitwy serc stroskanych, niewoli ból, wolności żal, tyranów przekleństwo i zwycięstwa radosna pieśń”.
Zdaje nam się, że wiemy o Chopinie wiele, niemal wszystko. Nasze myślenie o nim przez ostatnie 100 lat zostało jednak silnie sformatowane przez szkolną edukację i narodową propagandę kulturalną.
Tymczasem wnikliwe oko i ucho pod oficjalną, wygładzoną narracją o Chopinie, natyka się na wiele paradoksów i tajemnic, tematów wypartych, niewygodnych. Jest tak chociażby ze sprawą głośnych listów miłosnych pisanych przez kompozytora do przyjaciela z czasów młodości z Tytusa Wyciechowskiego, które otwierał romantyczny zwrot: “Najdroższe życie moje!”. Także sama muzyka Chopina, gęsta od znaczeń i nawiązań, pełna ekspresji i przesycona emocjonalnością, jest już sama w sobie niewyczerpywalnym źródłem domysłów, insynuacji, zagadek i sekretów.
Spektakl nie będzie jednak alternatywną, queerową biografią Chopina. Jego życie i twórczość posłuży artystom jako pretekst, czy materiał partnerski do przyjrzenia się temu, co przez wieki z różnych powodów nie mogło się znaleźć w oficjalnej narracji o polskiej kulturze i jej korzeniach, a co było ich immanentną częścią. Wszystkiemu temu, co nie przystawało do wygodnej wizji Polski, co nie mieściło się w kanonach, normach czy obowiązujących ideologiach i dekorach, wszystkiemu, co w związku z tym zostało wyparte, wymazane i zapomniane.
Muzyka Chopina – zgodnie z jej najgłębszą intencją kompozytora – stanie się nie kolejnym „wiernym” odtworzeniem mitu, ale portalem do zakamarków naszej wyobraźni, mrocznych ale i wspaniałych ludowych podań i historii ╴w naszej ojczyźnie ╴wciąż niemożliwych do przeżycia i pomyślenia.
Czerwiec 2024 r. ▶ Tytuł roboczy PŁYNIEMY, reż. Weronika Pelczyńska
Oceany to wspólne dziedzictwo ludzkość. To one są niebieskimi płucami świata. Żyjąc na lądzie bardzo rzadko zdajemy sobie sprawę, jak wielkie znaczenie dla naszego życia ma to środowisko. Pomimo tego dzielimy je jak swoje. Na forum ONZ od ponad 10 lat tworzona jest Konwencja, która w przyszłości chroniłaby oceany i morza przed nadużyciami ze strony człowieka. Sam proces jej powstania jest jednak bardzo trudny i złożony. Polega na negocjowaniu niewidocznych granic pomiędzy państwami. Akweny wodne nie są jednak tylko strefą wpływów politycznych, ale przede wszystkim obszarami chronionymi, na których to natura powinna mieć pierwszeństwo.
Współczesne ciało, pozostając strefą wpływów wielu potrzeb i oczekiwań, staje się przestrzenią społecznej i jednostkowej negocjacji oraz kontroli.
Ciekawi mnie, czy przyglądając się ciału w podobny sposób jak patrzymy na terytoria morskie moglibyśmy spojrzeć na formującą się w nim zmiany, czy powstaje rozłamy. Czy stosując taką analogię dowiadujemy się o ciele więcej?a jeśli tak to co taka analogia obnaża?
Spektaklowi towarzyszyć będzie zgłębiane przeze mnie podejście do ciała zbiorowego przez pryzmat tego, co jednostkowe.
Informacja Wrocławski Teatr Pantomimy
