Milczenie jako współodpowiedzialność za zbrodnię – „Jutro przypłynie królowa”

Wyspa Pitcairn na środku Pacyfiku. Niewielka kolonia brytyjska oddalona o 2 tysiące mil od najbliższego brzegu. Okazało się, że raj na Ziemi, gdzie żyją potomkowie osiemnastowiecznych buntowników ze statku „Bounty”, był piekłem, w którym akty bezwzględnego zła usprawiedliwiano tradycją i rodzimym obyczajem.

Przez całe lata wspólnota milcząco tolerowała nieludzkie praktyki swoich przywódców. Za cenę bezpieczeństwa, jakie daje przynależność do wspólnoty, gotowi byli poświęcić własne człowieczeństwo. Mottem przedstawienia są słowa Philipa Zimbardo z Efektu Lucyfera: „Jedną z najistotniejszych, a najmniej uznawanych przyczyn zła, poza głównymi sprawcami, protagonistami krzywdy, jest milczący chór, który patrzy, lecz nie widzi, który słucha, lecz nie słyszy.” Spektakl opowiada o mikroświecie stworzonym przez mężczyzn, którzy wprowadzili w swojej społeczności okrutne prawa. Wspólnota – odwrócona od ofiar – milcząco tolerowała nieludzkie praktyki swoich przywódców.

Reżyser Piotr Łukaszczyk wspomniał w rozmowie z Filipem Pawlakiem, że „jest w jego spektaklu coś z komiksu. Ta (…) forma wyrazu doskonale nadaje się do mówienia o sprawach najtrudniejszych, najbardziej traumatycznych. Tutaj tak samo, chwilami komiczne, przerysowane postacie i bardzo teatralne środki wyrazu umożliwiły konfrontację z tematem” (Dorota Wierzbicka, Dziennik Teatralny). „Spektakl Wrocławskiego Teatru Współczesnego w reżyserii Piotra Łukaszczyka o tytule tym samym co książka, nie tylko mówi, o tym co wydarzyło się na Pitcairn, ale zadaje pytanie — dlaczego. Podkreśla też wątek milczenia jako współodpowiedzialności za zbrodnię (…) Jutro przypłynie królowa to utrzymany w poetyce mitu, legendy wstrząsający spektakl o wyjaśnianych kulturą wynaturzeniach. O wspólnocie i współodpowiedzialności każdego z jej członków za zbrodnię, która wydarzyła się pod okiem Boga i brytyjskiej Królowej” (Monika Krawczak, blog Byłam Widziałam).