Mechanizm pożerania własnych dzieci przez rewolucję – „Szewcy”

Szewcy, reprezentanci mas plebejskich odnoszą zwycięstwo, ale kolejne przewroty polityczne, które odwracają bieg wydarzeń. W krzywym zwierciadle obserwujemy mechanizm pożerania własnych dzieci przez rewolucję. Bezlitosna, pesymistyczna diagnoza świata polityki i historii, podana jednak w humorystycznym, groteskowym wydaniu.

„Szewcy” to naukowa sztuka ze „śpiewkami” w trzech aktach, najważniejszy dramat Witkacego, ukończony w 1934 roku. Ze względu na problematykę polityczno-społeczną oraz wizjonerstwo i pasję demaskatorską dzieło porównuje się do „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego i „Nie-Boskiej” komedii Zygmunta Krasińskiego.

Znalazły się w „Szewcach” w syntetycznym skrócie główne wątki twórczości literackiej Witkacego: zanik indywidualności, zmierzch cywilizacji i sztuki, walka płci, tajemnica istnienia, nuda metafizyczno-egzystencjalna, a wszystko podlano groteskowym sosem. Nowatorstwo formalne i zacięcie profetyczne czynią z „Szewców” tekst uniwersalny – aktualny w każdym momencie historii, również dzisiaj. W opracowaniu tekstu wykorzystano fragmenty powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza „Pożegnanie jesieni” i „Nienasycenie”.