Komediowa historia o radosnej apokalipsie – „Trąbka do słuchania"

To komediowa historia o radosnej apokalipsie, którą można przeżyć tylko razem, a potem stworzyć empatyczną wspólnotę – opisuje spektakl reżyserka Weronika Szczawińska.

Leonora Carrington to urodzona w 1917 roku surrealistka, malarka, pisarka i artystka totalna. Jej „Trąbka do słuchania” to postapokaliptyczna opowieść, ale szczególnego rodzaju – groteskowa i komiczna historia utrzymana trochę w duchu utworów Lewisa Carrolla i powieści łotrzykowskich, a także w klimacie alchemicznych opowieści o wtajemniczeniu i poszukiwaniu siebie – mówi Weronika Szczawińska. Piotr Wawer jr (adaptacja, dramaturgia, współpraca reżyserska, opracowanie muzyczne) wyjaśnia, że w powieści Carrington najbardziej zainteresował go temat starości i innego na nią spojrzenia – bardzo optymistycznego i dowcipnego. Kluczowymi bohaterkami „Trąbki do słuchania” są mająca ponad dziewięćdziesiąt lat Marion i jej koleżanki, które przeprowadzają swego rodzaju staruszkową rewolucję. Ważnym motywem spektaklu jest wspólnotowość, która znajdzie swoje odzwierciedlenie w muzyce. – Postawiliśmy na sytuację wspólnego, prostego muzykowania, która może się kojarzyć z dożynkami czy kołem gospodyń wiejskich – mówi Piotr Wawer jr.

Warto sobie wyobrazić, że jesteśmy po apokalipsie i tak naprawdę nie ma zbyt dużego dostępu do różnych instrumentów, więc radzimy sobie ekologicznie. Mamy sekcję perkusyjną i dętą, trąbki i kontrabasy, a to wszystko jest wydobywane za pomocą głosów aktorek i aktorów – dopowiada Julia Gadzina, autorka kompozycji i aranżacji. Kostiumolożka Marta Szypulska wyjaśnia, że bohaterki i bohaterowie spektaklu będą siedzieć w pieczarze i dziergać kostiumy utrzymane w babcinej estetyce, czyli ciepłe, wygodne i funkcjonalne. Kiedy natomiast zaczynają odgrywać „Trąbkę do słuchania” to noszą kostiumy utrzymane w estetyce trashowego baroku – bardzo monumentalne kostiumo-obiekty, zrobione ze śmieci, niewygodne i ciężkie, projektowane w duchu surrealistycznego malarstwa Leonory Carrington – dodaje Marta Szypulska. Alicja Czyczel – choreografka, nazywa układy choreograficzne „bajaderką” pełną różnych estetyk, odwołujących się zarówno do popkultury jak i do kultury wysokiej. Choreografia będzie barokowa, kolorowa, slapstickowa, pełna ekscesu, ale też spokojna, majestatyczna i spowolniona. Będzie różnorodna i pełna możliwości – podkreśla Alicja Czyczel.

Weronika Szczawińska zapowiada, że „Trąbka do słuchania” będzie utrzymana w obłąkańczej, żartobliwej i szalonej konwencji. Będzie to przedstawienie, w którym o najpoważniejszych sprawach mówi się w sposób slapstickowy, a slapstick będzie jednocześnie drogą do wiedzy i relacji z innymi ludźmi. Stawiamy na żart i ekscentryczność – zapowiada Weronika Szczawińska.